اشعار علیرضا سمندری شاعری از دیار باخرز

آن یزیدان که دم از محراب و منبر میزدند
پیش محراب و عمود، بر فرق حیدر میزنند؟
این جماعت را ببین،در جامه‌ی گوسفند،گرگ
گاهی شمشیری به سر، گاه نیزه را سر میزدند...

ای حریمت غربتش ، همچو جدت، بی خبر
ای که بودیم در فراقت، این مدت، بی پدر
کی شود چشم، کف صحن جمیلت بکشم
دل شود باز ، کنم عرض ارادت‌‌‌ای پدر

فقط لفظ امیر،دلچسب علی است

فدک،ارثِ شده غصبِ علی است

فلک را گر بگردی این گویند

تنم خاکِ سُمِ اسبِ علی است

هفت سالست که امان و صدامان
هفت سالست که زمین و آسمان
میبینند اما سکوت میکنند
این دعایت باز همان است و همان...

دلتنگ آن دو چشمم که جانم را ربود

تا کجا باید کرد،این داستان را وانمود

کاش نبود هرگز جانا،اینچنین داستانم

آن یکی بود اما ، آن از آنِ من نبود...

در این دنیا که عاشق‌ها شدند مست

در این دنیا که شیخانم شدند پست

مشو نومید تو از لطفِ خداجان

که بسیار است و دستی روی یک دست